Eén seconde lang zie ik haar, en haar aanblik blijft hangen voor mijn ogen. Ze is een portret, een levend portret achter glas. Links van haar een blauw gordijn, wat gedeeltelijk voor het grote raam hangt. De oude leunstoel is naar het licht gedraaid en zij zit daar met een boek. Ze leest. Ze draagt alleen een eenvoudige beige BH. Er staan schilderspullen in de kamer, er hangen doeken aan de muren. Tenminste, dat denk ik, misschien verzin ik het. Die seconde was zo snel voorbij.