Ze is al van ver te horen, haar stem is schel en vol deuken. De straat is vol met ouders die hun kinderen op tijd op school proberen te krijgen. Iedereen kan horen wat ze haar telefoon in gooit, maar de anderen bestaan voor haar nu niet. De radeloosheid hangt aan haar schouders en haar voeten blijven stappen. Grote stappen. Haar zoontje, met het blauwe rugzakje keurig op zijn rug, probeert haar bij te houden. Ze kijkt niet achterom of het hem wel lukt, en het jongetje steekt zonder te kijken de straat over, totaal gefocust op zijn moeder. Een fietser houdt op tijd in, gelukkig. Ze schreeuwt nu bijna. I don’t believe that you will ever love me, if you keep on doing things like this.